Een waardig afscheid op zee (en een lesje in zeebenen)

Even een typische Facebook-scrollsessie. Je kent het wel: gedachteloos met je vinger over het scherm glijden, meegluren in het leven van anderen. Tot ik ineens een oproep zie in een van de vele groepen waar ik lid van ben: “Fotograaf gezocht voor een asverstrooiing op zee, vanuit Scheveningen.”

Dat is nou eens iets wat ik nog nooit heb gedaan. Interessant. Ik reageer dat ik beschikbaar ben, toevallig ook nog in de buurt woon, en ik plaats mijn website onder het bericht. Wellicht zijn er al andere gegadigden, denk ik nog, dus ik verwacht er niet veel van.

Maar later die dag ontvang ik een e-mail van de vrouw die het bericht plaatste. Ze wil graag met míj samenwerken. Onder haar e-mail staat haar telefoonnummer, bellen leek me sneller dan heen en weer mailen.

Een vriendelijke stem aan de lijn: ze blijkt uitvaartleider te zijn. De familie van een overleden echtpaar heeft haar gevraagd om de asverstrooiing op zee te organiseren. “Er zal niemand van de familie aanwezig zijn,” zegt ze. “Kan jij foto's maken voor de familie? De foto's mogen we ook gebruiken voor marketing. De familie is akkoord.

De enige voorwaarde: het weer. De kapitein beslist de avond van tevoren of het door kan gaan.

De zee roept

De avond ervoor krijg ik groen licht: de kapitein geeft het sein. We gaan!

De volgende ochtend arriveer ik in Scheveningen. Daar staat de uitvaartleider al, klaar om aan boord te gaan van een imposante, rode kotter. We worden hartelijk ontvangen met een kop koffie.

De motoren starten, met ook een lekkere dieselgeur die niet echt meewerkt aan mijn gestel. Terwijl we de haven uitvaren, wordt het ceremonieproces uitgelegd: na het verstrooien van de as en bloemen, vaart het schip een cirkel om de plek heen. De hoorn klinkt, de vlag wordt gehesen van halve naar hele mast — een symbolisch gebaar van afscheid.

We zijn nog maar net de haven uit, en ik voel het al. De deining. De beweging. De dieselgeur. De twijfelachtige staat van mijn maag. Ik probeer m’n focus op de horizon te houden, adem in, adem uit. Ik ga toch even naar buiten, de frisse lucht in, dat helpt meestal wel. Maar ik word blijkbaar steeds witter, vertelde men me later…

Boterham met pindakaas overboord

Het moment komt dat de as van beide ouders samengevoegd wordt. Ik sta al klaar met mijn camera, aar voel het plots opkomen. “Even een klein momentje”, zeg ik. En ja hoor — daar gingen mijn boterhammen met pindakaas, over de reling. Maar hé, daarna voelde ik me een stuk beter.

De uitvaartleider spreekt liefdevol de namen uit van de overledenen. Ze strooit de as uit over het water. Daarna volgen de bloemen. Het schip vaart een cirkel, de scheepshoorn klinkt luid. De vlag wordt volledig in de mast gehesen. Een respectvol,

plechtig moment, midden op de open zee.

Terug aan wal

Ik maak nog detail foto's van de urn en van de uitvaartleider op het schip. En dan zijn we terug in de haven. Vaste grond! Maar de zeebenen bleven nog even.

’s Avonds, terwijl ik nog misselijk en met zeebenen op de bank lig, kreeg ik een berichtje van de uitvaartleider: ook zij was alsnog zeeziek geworden. We lagen er allebei even af, maar we waren het erover eens: Wat een mooi en waardig afscheid was dit.

Een bijzonder verzoek via Facebook leidde tot een unieke ervaring op zee. Eentje die ik niet snel zal vergeten.

Of ik nog een keer een asverstrooiing op zee zal doen? Zeker weten! Alles om de nabestaande een mooie, tastbare herinnering te kunnen geven.