Ik weet niks meer van de dag.

Zo begint de moeder haar verhaal als ik het afscheidsalbum kom brengen. Haar mooie dochter van 3 is overleden. 

Als ik de opdracht binnen krijg van de uitvaartleider, stap ik direct in mijn auto naar de familie. Het mooie meisje ligt thuis, maar door alle medicatie weten we niet of ze een week op bed kan blijven liggen. Moeder wil graag ook nog foto’s van deze paar dagen. Het meisje is zo mooi, d’r haren mooi gedaan met een strik erin en een mooie jurk. Ik maak foto’s vanuit verschillende hoeken en van de knuffels in haar kamer. Ik scan de gehele ruimte en zie ook de speciaal uitgekozen deurknopjes boven in, in de vorm van een hart.

"Als je dochter eerder in de mand gaat, dan mag je me bellen." zeg ik tegen moeder:" Dan kom ik er gelijk aan om dat ook vast te leggen voor jullie"

Op de dag van uitvaart wordt het mooie meisje in de mand gelegd. Het is nu tijd om te vertrekken naar het uitvaartcentrum. De mand ligt op schoot bij mama en stiefpapa in de witte rouwauto. In het uitvaartcentrum hebben alle genodigden een knuffel meegenomen die bij de mand worden gezet. Het is een zee van knuffels. En dan vooral Woezel en Pip, waar ze zo van hield.

Tijdens de dienst spreekt moeder haar dochter toe. Geen formele speech, maar een gesprek tussen moeder en kind. Ze spreekt over haar liefde, haar dromen, haar gemis. Haar blik wijkt geen moment van de mand waarin haar dochter ligt.

Aan het einde van de dienst worden de gasten gevraagd om te gaan staan. Het is tijd om te dansen — op Jerusalema. Dat was háár nummer. Daar werd ze altijd blij van. Ze danste ermee door de hele woonkamer. Nu danst iedereen met haar in gedachten. Als het tijd is om naar buiten te gaan, komen ook de ballonnen te voorschijn. Als de ballonnen worden losgelaten weet ik niet waar ik kijken moet en schiet met mijn toestel zoveel mogelijk foto’s om ervoor te zorgen dat ik niks heb gemist.

Het bijzonderste van de nazit vind ik zelf de er beschuit met muisjes worden geserveerd. Dit mooie meisje is opnieuw geboren! Dat is hoe de ouders het zien. Beschuit met roze en witte muisjes.

” De dag van de uitvaart is voor mij helemaal blanco. Ik weet niks meer van wat er die dag allemaal is gebeurd. Ik ben zo blij dat ik de foto’s heb, dan kan ik terug kijken en zien hoe het allemaal is verlopen. En hoop ik toch dat er iets terug komt van de herinnering.” zegt de moeder met tranen in haar ogen als ik het afscheidsalbum persoonlijk bij haar kom afleveren.

Ik ben zo dankbaar dat ik de uitvaart voor haar heb mogen vastleggen. Door haar verhaal werd voor mij weer bevestigd waarom dit werk zo belangrijk is. Een herinnering die zo belangrijk is.

Een afscheid is vaak een waas — emoties, verdriet en liefde lopen door elkaar heen. Afscheidsfotografie helpt om later terug te kunnen kijken, te herinneren, te voelen.

Gun jezelf of een ander deze tastbare herinnering.

Neem vrijblijvend contact met mij op om te bespreken wat ik voor jullie kan betekenen.