Wat een prachtig uitzicht!

Hoog, wel twintig verdiepingen boven de grond, omringd door lucht, licht en uitzicht. Het appartement is groot en open, met ramen die bijna de hele muur beslaan. Zoveel licht, zover kunnen kijken.

Ik kom binnen bij een liefdevol gezin. Papa, mama en hun zoontje van 4 maanden.

Helaas is hun mooie zoon overleden, 4 maanden heeft hij gevochten voor zijn leven, maar toch mocht het niet zo zijn. Hij is zo mooi en zo perfect, liefelijk ligt hij in zijn reiswieg.

' Hij is toch een beetje een Rotterdammer' zegt zijn moeder: 'Dus we willen graag foto's met de skyline op de achtergrond.'

We beginnen op de bank, veilig in mama haar armen. Ze borstelt zijn haartjes en streelt zijn wang. Ook bij de grote ramen met de skyline op de achtergrond, worden er mooie gezinsfoto's gemaakt.

Na iets meer dan een uur zijn we klaar, ik leg de ouders uit hoe het verder in zijn werk gaat. 'Doe je dit werk vaker?' Een vraag die ik vaker krijg en ik vertel dat ik afscheidsfotograaf ben.

De vader kijkt op en zegt tegen zijn vrouw dat ze daar eigenlijk niet aan hadden gedacht voor de uitvaart. 'Ik weet niet of ik dat wel wil? Zo op een...., nee laat maar.' hoor ik de moeder zeggen. 'Wat houd je tegen om voor een afscheidsfotograaf te kiezen?' vraag ik geintereseerd. 'Zo met zijn alle op een rijtje, zoals bij een bruiloft, van die geposeerde foto's maken. Moet je dan lachen of huilen?' Gelukkig kan ik haar uitleggen dat ik de liefdevolle momenten vastleg. Die ene hand op je schouder, de mooie gebaren. Kleine details die ze voor die dag willen doen.

Ze moet er nog over nadenken, ze weet nog niet of ze dat wilt. Een dag later krijg ik een telefoontje, of ik alsjeblieft de uitvaart wil vastleggen.

En weet je.... voor de dienst wilde moeder nog graag geposeerde foto's, op een rijtje met de opa's en oma's