We verwachten een fotograaf bij de liefde, maar twijfelen bij het afscheid.

"Een trouwfotograaf, ja… maar een rouwfotograaf? Dat doe je toch niet?"

Dat was de eerste reactie van zijn vrouw, toen haar ernstig zieke man haar vroeg om een fotograaf bij zijn uitvaart te regelen. Hij had alles al tot in de puntjes voorbereid — zijn afscheid tot in detail uitgedacht. Zijn wens: een blijvende herinnering voor zijn gezin, vastgelegd op beeld.

De uitvaartleider vond het eigenlijk een heel mooi idee. En zo kwam de vraag bij mij terecht.

De telefoon ging:"Met Annette Fotografie."Aan de andere kant hoorde ik de stem van de uitvaartleider:"Kun jij een uitvaart vastleggen? Het is verdeeld over twee dagen."

Ik bladerde door mijn agenda en zei dat ik beschikbaar ben.

Dag 1 – De dienst

De eerste dag begon in het uitvaartcentrum, waar meneer opgebaard lag. Met veel liefde en respect werd hij naar de rouwauto gedragen. Richting de rouwdienst.

Het werd een drukbezochte uitvaartdienst, vol warme verhalen, herinneringen en muziek. Er werd gelachen, gehuild, gedeeld — precies zoals hij het had gewild.

Na de dienst vertrokken we naar een nabijgelegen restaurant voor een informeel samenzijn. Een broodje, een drankje, en nog meer herinneringen. Het leven werd gevierd, ondanks het gemis.

Dag 2 – De begrafenis op de natuurbegraafplaats

Twee dagen later ontmoette ik de familie opnieuw. Vandaag zou meneer worden begraven op de natuurbegraafplaats die hij zelf had uitgekozen.Op een mooie zonnige dag was hij daar ooit zelf heen gegaan, hij had een plekje gevonden: in de zon, bij een mooie boom.

Alleen de naaste familie was aanwezig. Zijn vrouw en kinderen, zijn zus en zijn ouders.

Samen liepen ze met de kist op de loopkoets naar het graf. Ze lieten de kist met touwen zakken. Het was stil, sereen, en heel intiem.

Toen iedereen vertrokken was, bleef zijn dochter nog even alleen achter bij het graf. Ze miste haar vader intens. Ik voelde me heel even een indringer — en probeerde zo onopvallend mogelijk dit moment vast te leggen. Zacht, met gepaste afstand. Maar wetende dat deze beelden later misschien van onschatbare waarde zouden zijn. En wetende, uit eigen ervaring, wat ze nu voelde.

Tien maanden later

Na de uitvaart had ik de foto’s bewerkt en in een online galerij gezet. Maar ik hoorde niets van de familie.

Na een tijdje stuurde ik een vriendelijke mail. De reactie kwam:“Het lukt nog niet om naar de foto’s te kijken. Het is nog te moeilijk.”

En dat begreep ik. Het is confronterend. Verdrietig. Pijnlijk. Soms moet er tijd overheen gaan voordat je terug durft te kijken.

Ik gaf de familie de ruimte.

Toen, tien maanden later, zat er ineens een mail in mijn inbox:“We willen graag het album bekijken. Zou je twee foto’s kunnen vervangen?”

We bespraken de opmaak en drie weken later bracht ik het album persoonlijk langs. Samen bladerden we door de herinneringen. We praatten over de dagen rondom het afscheid — over hoe alles precies gegaan was zoals hij dat had gewild.

Zijn vrouw was dankbaar.

Ze had nu iets tastbaars.

Een blijvende herinnering.

Geen moment spijt.

Vind jij ook dat een tastbare herinnering belangrijk is?